धीर माझे मना । नाहीं नाहीं नारायण ॥१॥

बहुचि जाचलों संसारें । झालों दु:खाचे पाझरे ॥२॥

भोग भोगणें हें सुख । परि शेवटीं आहे दु:ख ॥३॥

भारवाही झालों । वाउग्या छंदा नागवलों ॥४॥

दया करा पंढरीराया । चोखा लागतसे पायां ॥५॥

  - संत चोखामेळा

 माझा मी विचार केला असे मना । चाळवण नारायणा पुरें तुमचें ॥१॥

तुम्हांवरी भार घातिलेंसें वोझें । हेंचि मी माझें जाणतसें ॥२॥

वाउगें बोलावें दिसे फलकट । नाहीं बळकट वर्म आंगीं ॥३॥

चोखा म्हणे सुखें बैसेन धरणा । तुमच्या थोरपणा येईल लाज ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 आला नरदेहीं पाहीं । शुद्धी नेणें ठायींचे ठायीं ॥१॥

करी प्रपंच काबाड । भार वाही खर द्वाड ॥२॥

न ये राम नाम मुखीं । नाहीं कधीं संत ओळखी ॥३॥

करी वाद अपवाद । नाही अंत:करण शुद्ध ॥४॥

मळ नासोनि निर्मळ । चोखा म्हणे गंगाजळ ॥५॥

 - संत चोखामेळा

 आपुला विचार न कळे जयांसी । ते या संसाराशी पशू आले ॥१॥

पशूचा उपयोग बहुतांपरी आहे । हा तो वायां जाय नरदेह ॥२॥

परि भ्रांति भुली पडलीसे जीवा । आवडी केशवा नाठविती ॥३॥

चोखा म्हणे नाम जपतां फुकाचें । काय याचें वेचे धन वित्त ॥४॥

 

  - संत चोखामेळा

 घरदार वोखटें अवघें फलकटें । दु:खाचें गोमटें सकळही ॥१॥

नाशिवंतासाठी रडती रांडा पोरें । काय त्याचें खरें स्त्री पुत्र ॥२॥

लावूनियां मोह भुलविलें आशा । त्याचा भरंवसा धरिती जन ॥३॥

सकळही चोर अंती हे पळती । चोखा म्हणे कां न गाती रामनाम ॥४॥

 - संत चोखामेळा

 अखंड समाधी होउनी ठेलं मन । गेलें देहभान विसरोनी ॥१॥

विधिनिषेध भेणें न मोडे समाधी । तुटली उपाधी लिगाडाची ॥२॥

चालतां बोलतां न मोडे समाधी । मूळ अंतरशुद्धी कारण हें ॥३॥

चोखा म्हणे ऐसा समाधी सोहळा । जाणे तो विरळा लक्षामाजीं ॥४॥

 - संत चोखामेळा

 उदंड नागवले वाहावले पुरीं । ऐसी याची थोरी काय सांगों ॥१॥

ब्रम्हादिक जेणें बहु नागविले । सिद्ध ऋषि भुलविले येणें देख ॥२॥

इंद्रादि चंद्रा लावियेले काळें । कामाचिया बळें अहिल्येसी ॥३॥

प्रत्यक्ष शूळपाणि तपियां मुगुटमणी । तो हिंडविला वनीं भिल्लणीमागें ॥४॥

वृंदेचे घरीं विष्णु धरणें करी । अभिलाष करी मनें धरिला ॥५॥

चोखा म्हणे येणें बहु नाडियेले । काय आतां बोल जाय पुढें ॥६॥

- संत चोखामेळा