व्यापक व्यापला तिन्हीं त्रिभुवनीं । चारी वर्ण बाणी विठू माझा ॥१॥

पंचप्राण ज्योती ओंवाळुनी आरती । ओंवाळीला पती रखुमाईचा ॥२॥

षड्ररस पव्कानानें विस्तारिलें ताट । जेवूं एकवट चोखा म्हणे ॥३॥

  - संत चोखामेळा

 आपुलिया सुखा आपणचि आला । उगलाचि ठेला विटेवरी ॥१॥

तें हें सगुण रूप चतुर्भुज मूर्ति । शंख चक्र हातीं गदा पद्म ॥२॥

किरीट कुंडलें वैजयंती माळा । कांसे सोनसळा तेज फाके ॥३॥

चोखा म्हणे सर्व सुखाचें आगर । रूप मनोहर गोजिरें तें ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 आणिक दैवतें देतीं काय बापुडीं । काय याची जोडी इच्छा पुरे ॥१॥

तैसा नव्हे माझा पंढरीचा राजा । न सांगता सहजा इच्छा पुरे ॥२॥

न लगे आटणी तपाची दाटणी । न लगे तीर्थाटणी काया क्लेश ॥३॥

चोखा म्हणे नाम जपतां सुलभ । रुक्मिणीवल्लभ जवळी वसे ॥४॥

  - संत चोखामेळा

अहो पंढरीराया विनवितों तुज । अखंड संतरज लागो मज ॥१॥

नामाची आवडी उच्चार हा कंठी । करी कृपा दृष्टी मजवरी ॥२॥

पंगतीचे शेष उच्छिष्ट प्रसाद । तेणें सर्व बाध हरे माझा ॥३॥

चोखा म्हणे माझा हाचि नवस । पुरवी सावकाश देवराया ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 मुळींचा संचला आला गेला कोठें । पुंडलीक पेठे विटेवरी ॥१॥

विठोबा देखणा विठोबा देखणा । योगियांचा राणा पंढरिये ॥२॥

भाविका कारणें उभारोनि हात । वाट जो पहात अनुदिनी ॥३॥

चोखा म्हणे ऐसा भक्तांचा कृपाळ । दीनांचा दयाळ पंढरीये ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 ज्या सुखाकारणें योगी शिणताती । परी नव्हे प्राप्ती तयांलागी ॥१॥

तें प्रेमभावें पुंडलिका वोळलें । उघडेंचि आलें पंढरीये ॥२॥

कर ठेवोनी कटीं उभा पाठीमागें । भक्ताचिया पांगे बैसेचि ॥३॥

युग अठ्ठावीस होऊनिया गेलें । नाहीं पालटलें अद्यापवरी ॥४॥

चोखा म्हणे ऐसा कृपाळु श्रीहरी । कीर्ति चराचरीं वानिताती ॥५॥

  - संत चोखामेळा

 अनाम जयासी तेचं रूपा आलें । उभें तें राहिलें विटेवरी ॥१॥

पुंडलिकाच्या प्रेमा युगे अठ्ठावीस । समचरणी वास पंढरीये ॥२॥

चोखा म्हणे ऐसा भक्तांचा कनवाळू । जाणे लळा पाळू भाविकांचा ॥३॥

  - संत चोखामेळा