बसमध्ये बसल्याबरोबर शोधू लागलो मान वळवून
का कोण जाणे, वाटले, तू आहेस जवळच कुठेतरी
तुझ्या आवडीचा सेंट फवारला होता कुणी अंगभर!
देह आणि प्राण धुंडाळून पाहू या
हे गाठोडेही नीट उघडून पाहू या जरा
तुटका फुटका ईश्वर त्यातून बाहेर येईल कदाचित!
काटेरी तारेवर वाळत टाकले आहेत कुणी ओले कपडे
ठिबकते आहे थेंब थेंब रक्त, वाहून जाते आहे मोरीतून
काय त्या जवानाची विधवा रोज धुते त्याचा सैनिकी वेष इथे?
साऱ्या प्रवासात माझी जाणीव असते माझ्याबरोबर
परत फिरावेसे वाटते, पण प्रवृत्ती होते पुढे पुढेच जाण्याची!
रस्ते पावलात रस्सीसारखे गुरफटत राहतात...
दगडी भिंत, लाकडी फ्रेम, काचेच्या आड ठेवलेली फुले जपून
एक सुगंधी कल्पना किती आच्छादनात बंद!
प्रेमाला तर हृदयाचे एक आवरण पुरेसे, आणखी किती वेष चढवायचे?
जिंदगी काय आहे ते जाणण्यासाठी
जिवंत राहाणे आवश्यक आहे
पण आजवर जगलाच नाही ना कुणी!
माझ्या काचेच्या दरवाजाबाहेर चिमण्या उडताहेत
उन्हाच्या नाचणाऱ्या ठिणग्या सजीव झाल्या आहेत
मी मात्र चिंतांचे एक गाठोडे बनून पडलो आहे घरात!
