झोपडीतले चिमुकले बाळ रडता रडता
आईवर रुसून आपले आपणच झोपी गेले आहे
तात्पुरता ‘युद्धविराम’ झालेला दिसतो आहे!
मी राहातो दोस्तांच्या घरभिंतीच्या अलीकडे, पण
माझी सावली मात्र भिंतीच्या पलीकडे पडते
किती भंगूर आहे ही देहाची आणि प्राणांची सीमा?
लहानपणीच्या जखमेचा डाग दिसतो आहे चंद्राच्या कपाळावर
दिवसभर दगड, धोंडे, गलोल घेऊन खेळत होता
कितीदा सांगितले, बरी नाही संगत त्या उनाड उल्कांची!
कसला विचित्र कपडा दिला आहे मला शिवायला!
एकीकडून खेचून घ्यावा तर दुसरीकडून सुटून जातो...
उसवण्या शिवण्यातच सारे आयुष्य निघून गेले!
मोजून मापून कालगणना होते वाळूच्या घड्याळात
एक बाजू रिती होते तेव्हा घड्याळ पुन्हा उलटे करतात
हे आयुष्य संपेल त्यावेळी तो नाही असाच मला उलटे करणार?
जरा पॅलेट सांभाळ हा रंगांचा, सुगंधांचा
आकाशाचा कॅनव्हास उघडतो आहे मी...
माणसाचे चित्र पुन्हा एकदा रेखाटून पहा!
‘मीर’ नेही पाहिले आहेत तुझे ओठ,
म्हणून म्हणतो, ‘ही जणू गुलाबाची पाकळीच आहे!’
बोलणे ऐकले असते तर गालिब झाला असता!
