प्रीतीची दुनिया सुहास, हसते वाऱ्यावरी भाबडी;
स्वानंदें रमते समुत्सुक जनीं निर्हेतुका बापुडी;
अद्वैतांतिल मंजु गीत-रव तो आलापुनी गुंजनीं,
राही मग्न अशीच गोड अपुल्या स्वप्नांत रात्रंदिनीं.
आशांची बकुलावली विकसली मंदस्मितें भोवती;
ईषत्कंपितकल्पनाकिसलयीं निष्काम डोलेल ती !
चाखावा मकरंद त्यांतिल जरा; जावें, झुलावें जरा;
शंकाही नच की कधी वठुनि हा जाईल गे मोगरा.
सौख्याभाव नि सौख्य एकच इथे संवेदनाजीवनीं;
नीती आणि अनीति संभ्रम फिटे स्नेहार्द्र संभावनीं;
संध्यादेवि उषेसह प्रगटते आकाल निलांबरीं;
येई गे, अजरामत्व मरुनी निर्वेध ताऱ्यांपरी.
नाही हें नशिबीं ! — नसोच ! — मिटती जागेपणीं पापण्या;
आई ! येत म्हणून मस्तक तुझ्या अंकावरी ठेवण्या.
