सोपे प्रश्न

अमेरिकेतील एका शाळेत पहिलीच्या वर्गासाठी इंटरव्ह्यू सुरू होता.
टीचर : बाळा तुझे नाव?
मुलगा : जॉर्ज
टीचर : आणि तुझ्या बाबांचे?
आई (ओरडून) : प्लीज त्याला सोपे प्रश्न विचारा!..

जायचे नाही

कुठल्याच जुन्या धाग्याला उसवून जायचे नाही
मज वसंत आल्यावरही बहरून जायचे नाही

का विपर्यास झाला या माझ्या साध्या स्पर्शाचा
की तूच ठरवले होते समजून जायचे नाही

जर इतका त्रागा होतो तुजला माझ्या शब्दाचा
तू नजरेमधुनी गझला सुचवून जायचे नाही

तव गंध लांघुनी येतो श्वासांच्या अगणित भिंती
त्यालाही बहुधा मजला चुकवून जायचे नाही

ती दरी गोठली आता दोघांमधल्या नात्याची
तू नाव धुक्यावर माझे गिरवून जायचे नाही

मी निवर्तल्याचे तिकडे इतक्यात नका हो कळवू
मज जळता जळता कोणा भिजवून जायचे नाही

वाटल्यास ठेवा काटे, स्वप्नांच्या फुटक्या काचा
माझ्या थडग्यास फुलांनी सजवून जायचे नाही

- अभिजीत दाते

देऊ किती आवाज आता..!

मी तरी देऊ किती आवाज आता..!
अंतरांचा येइना अंदाज आता..!

हा रिता प्याला तुझ्या हाती दिला मी.
जहर दे वा अमृता त्या पाज आता..!

यौवनाचे बाण काळ्याभोर नयनी.
तू सुद्धा झालीस तीरंदाज आता..!

प्रेम जे मुदलात होते, माफ केले
राहिले पण आठवांचे व्याज आता..!

पाहता तुज छाटले बाहूच दिसले.
ताज, मी पाहू कुठे मुमताज आता..!

– अभिजीत दाते

'चंद्र' डागाळलेला बरा

विषय हा टाळलेला बरा,
अन्य हाताळलेला बरा ॥

आठवांच्या फुलांतील 'तो'
मोगरा जाळलेला बरा ॥

हट्ट का उत्तराचा उगा?
प्रश्न रेंगाळलेला बरा ॥

विश्व खोटे जरी भोवती,
शब्द मी पाळलेला बरा ॥

लावु दे पेच त्यांनाच, मी
दोर गुंडाळलेला बरा ॥

हौस ना थांबण्याची मला,
पाय भेगाळलेला बरा ॥

मिरव 'सौभाग्य' तू आपुले,
'चंद्र' डागाळलेला बरा ॥

- चैतन्य दीक्षित

आपल्या मनाला आपणच आवरायचं असतं....

गंध आवडला फुलाचा म्हणून
फूल मागायचं नसतं
अशा वेळी आपल्या मनाला आपणच आवरायचं असतं....


परक्यांपेक्षा आपलीच माणसं
आपल्याला नेहमी दगा देतात
एकमेकांच्या पाठीवर मग्
नजरे आडून वार होतात
भळभळणा-या जखमेतून
विश्वास घाताचं रक्त वाहतं
छिन्नविछीन्न जखमेला तेव्हा
आपणच पुसायचं असतं
अशा वेळी आपल्या मनाला आपणच आवरायचं असतं....


आपलं सुःख पाहण्याचा तसा
प्रत्येकाला अधिकार आहे..
पण्; दुस-याला मारुन जगणं
हा कुठला न्याय आहे...
माणूस म्हणुन माणसावर
खरं प्रेम करायचं
आपल्या साठी थोडं,
थोडं दुस-यासाठी जगायचं
जगण्याचं हे ध्येय मनात आपणच बाणवायचं आसतं
अशा वेळी आपल्या मनाला आपणच आवरायचं असतं....


आपल्याला कोणी आवडणं
हे प्रत्येक वेळी च प्रेम नसतं
आकर्षणाचं स्वप्नं ते
आकर्षणंच असतं...
मान्य आहे,
आकर्षणात प्रेम केव्हा केव्हा दिसतं...

पण् जे चकाकतं
ते प्रत्येक् वेळीच् सोनं नसतं
मन् आपलं वेडं असतं
वेडं आपण व्हायचं नसतं..
मन मारुन जगण्यापेक्षा
वेळीच त्याला आवरायचं
अशावेळी....
आणि अशाच वेळी आपल्या मनाला आपणच आवरायचं असतं..

मौसम... (नज्म)

 मौसम हा आशिकाना, पाउस दाटलेला
 माझ्या उरी ढगांनी, संसार थाटलेला...
 बेधुंद होत तुही, म्हटले सूरेल गाणे
 तुझिया स्वरांत भिजण्या, पाउस थांबलेला...
 मौसम हा आशिकाना...

 ओठांत गीत होते, डोईवरी सरी या
 मल्हार सांडला होता, दोन्हीच अंतरी या
 कळलेच ना कधी ते, हातात हात आला
 क्षण तोच सांगण्याला, पाउस लांबलेला...
 मौसम हा आशिकाना...

 ओलावल्यात येथे, भिंती अता मनाच्या
 भांबावल्यात आणि, जाणिवा इथे तनाच्या
 प्रत्येक पावलाशी, जणू ओल पावसाची
 ओलावल्या उराशी, पाउस साठलेला...
 मौसम हा आशिकाना...

 हातात हात आहे अन साथ ही युगाची
 पाउस साक्ष आहे अन बात ही सुखाची
जेव्हा मला दिलेली, तू वचने सखे गुलाबी
 तेव्हा हवाहवासा, पाउस वाटलेला...

 मौसम हा आशिकाना...

कवी - महेश घाटपांडे

अबोल तुझ्या शब्दातले

अबोल तुझ्या शब्दातले
 बोल तो बोलून गेला
 निरागस तुझ्या डोळ्यातली
  आसवे तो पुसून गेला

 तरंगत्या प्रेमाचे भाव मनी
 उमटवूनी तो निघून गेला
 ओठांवरचे नाजूक काहीतरी
 नकळत तो खूलवून गेला

 कोपर्‍यात हृदयाच्या
 प्रेमाचा हिंदोळा तो झुलवून गेला
 दरवळ सुगंधी फुलांचा तुझ्यात
 पसरवूनी तो निघून गेला

 दडवूनी आस प्रेमाचि खर्‍या
 मैत्रीत तो जगून गेला
 सतत तुझी काळजी करणारा
 तो स्वतःच्याच काळजीत निघून गेला

 आयुष्यभर चित्र काढणारा तो चित्रकार
 अखेर तुझ्यासाठी तो कविता बनवून गेला
 असतानाही प्रेम तुझ्यावर मनापासून
 मैत्री तुटेल म्हणून प्रेमाचे हे गुपित तो कायमचा घेऊन गेला............