दगडी भिंत, लाकडी फ्रेम, काचेच्या आड ठेवलेली फुले जपून
एक सुगंधी कल्पना किती आच्छादनात बंद!
प्रेमाला तर हृदयाचे एक आवरण पुरेसे, आणखी किती वेष चढवायचे?
जिंदगी काय आहे ते जाणण्यासाठी
जिवंत राहाणे आवश्यक आहे
पण आजवर जगलाच नाही ना कुणी!
माझ्या काचेच्या दरवाजाबाहेर चिमण्या उडताहेत
उन्हाच्या नाचणाऱ्या ठिणग्या सजीव झाल्या आहेत
मी मात्र चिंतांचे एक गाठोडे बनून पडलो आहे घरात!
तुझे ओठ हल्ली किती कोरडे भावशून्य वाटतात!
एकेकाळी या ओठांवर सुंदर कविता उमटायच्या!
आता त्याच ओठांनी कोरडे वर्तमान लिहायला कधी सुरुवात केली?
दिवस ढळला आणि डोळ्यातल्या पाण्यात एक चेहरा झळझळत उठला
ताज्या ओल्या जखमेसारखा प्रकाश सर्वत्र पसरला
जळणाऱ्या ज्योतीमधून किती ठिणग्या विरघळून खाली पडल्या!
अशा रणरणत्या उन्हातही एकटा नव्हतो मी
एक सावली माझ्या आगेमागे धावत होती सारखी
तुझ्या आठवणीने एकटे राहूच दिले नाही मला!
एक घर सगळ्यांचे, सारे एकाच ठिकाणचे रहिवासी
या परक्या शहरात कुणीच नाही परके वाटत
साऱ्यांची एक व्यथा, सारे एकाच नात्याने बांधलेले!
