ता तर सभ्यता, संस्कृती, कला सारेच वाटून टाकले आपसात
कुठून कुणी साद घालणार नाही की प्रतिसाद देणार नाही
सारा अवकाश जणू कात्रीने कापून टाकला आहे आम्ही!
शेतकऱ्याने चालवला नांगर, जमीनदाराचे झाले शेत
वाण्याने दुकानातला गल्ला भरला, ती तर ईश्वराची कृपा
मातीची गादी तर पुन्हा रिती, जिने शेत रुजवले होते!
चला, आपले बोलणे एकमेकात वाटून घेऊ या
तुम्ही काही ऐकायचे नाही, मी समजून घ्यायचे नाही!
दोन अडाण्यांमधला किती हा सुसंस्कृत संवाद!
सर्कशीचा तंबू उभारलेला आहे
कसरत करणारे झोक्यावर आंदोळत आहेत
बुद्धीचे हे खेळ संपतच नाहीत कधी!
एक एक आठवण उचलून, पापण्यांनी पुसून ठेवून दे पुन्हा
हे अश्रू नाहीत, डोळ्यांत जपून ठेवलेले मूल्यवान आरसे आहेत
खाली पडल्या तर किंमती चिजा फुटून जायच्या कदाचित!
समुद्र जेव्हा खळबळून घुसळून निघतो वादळात
जेवढे काही मिळालेले असते ते ठेवतो किनाऱ्यावर
माणसांनी पाण्यात फेकलेले कर्म मात्र घेऊन जातो बरोबर!
शोधतो आहे या देहाच्या खोलीत आणखी कुणाला
एक जो मी आहे, एक जो आणखी कुणी चमकतो आहे
एका म्यानात दोन तलवारी राहातात कशा?
