शेअर रिक्षावाला : १०० रुपये झाले साहेब.
गंपू फक्त ५० रुपये देतो.
रिक्षावाला : ही काय दादागिरी आहे? अधेर्च पैसे?
गंपू : मग? तू पण बसून आलास ना? तुझे पैसे पण मीच भरू?

चिकटपणाचा कळस

चंचुमल : बाबा...मी आज तुम्हाला अभिमान वाटेल असं काम केलंय.
कवडीमल : हो का...काय केलंस तरी काय?
चुंचूमल : मी दादरपासून वांद्यापर्यंत बसच्या मागे धावत गेलो आणि दहा रुपये वाचवले चक्क.
कवडीमल : अरे मूर्खा...पण बसच्या ऐवजी जर कूलकॅबच्या मागे धावला असतास तर शंभर रुपये नसते का वाचले.

गंपू : पापाचं प्रायश्चित्त करण्यासाठी काय करावे लागेल?
.
.
.
.
.
झंपू : पाप!

मी कवी असतो... तर तू माझी कविता असतीस
मी लेखक असतो... तर तू माझी कथा असतीस!

मी चित्रकार असतो... तर तू माझं चित्र असतीस!

... पण काय करू मी कार्टूनिस्ट आहे!!!

गंपू : अरे, डिझेलचे दर किती वाढलेत ना..
झंपू : वाढू देत. मला काय फरक पडतो? मी आधीपण शंभर रुपयांचं भरायचो आणि आता पण शंभर रुपयांचं भरतो.

मनोहररावांना बरेच दिवसांनी रजा मिळाल्याने ते फार आनंदात होते. त्यामुळे सक्काळी सक्काळी उठुन बाहेर फिरुन आले. घरी आल्यावर बायकोला उठवल व मस्त चहा केला दोघांसाठी. बाहेरच्या खोलीत आल्यावर सोफ्यावर बसुन मोठ्ठ्या आवाजात आपल्या आवडिची गाणी लावली. गाणी इतक्या जोरात लावली होती कि शेजार्यां्नाही स्पष्ट ऎकू जावी ! थोड्या वेळाने शेजारचे रामराव आले व
मनोहररावांना म्हणाले, “मनोहरराव तुम्हाला माझ्या TV चा आवाज ऎकू येतोय ?
मनोहरराव -”नाही.”
रामराव-मला पण नाही. तुमची गाणी जरा हळू वाजवाल काय ...

नसते चाळे

पहिला मुलगा : माझे बाबा एवढे उंच आहेत कि हात वर करून छताला लावतात
दुसरा मुलगा: माझे बाबा तर एवढे उंच आहेत कि हात वर करून विमानाला लावतात
तिसरा मुलगा : माझे बाबा पण खूप उंच आहेत पण ते असले चाळे करत नाहीत..