नेत्रीं अश्रूधारा उभा भीमातीरीं । लक्ष चरणावरी ठेवोनियां ॥१॥

कां गा मोकलीलें न येसी गा देवा । काय मी केशवा चुकलोंसे ॥२॥

नेणें करूं भक्ति नेणें करूं सेवा । न येसी तूं देवा कळलें मज ॥३॥

चोखा म्हणे माझ्या जीविचा विसावा । पुकारितों धावां म्हणोनियां ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 तुमच्या चरणी जें कांही आहे । तें सुख पाहे मज द्यावें ॥१॥

सर्वांसी विश्रांति तेथें मन ठेवीं । तें सुख शांति देई मज देवा ॥२॥

सर्वांभूती दया संतांची ते सेवा । हेंचि देई देवा दुजें नको ॥३॥

चोखा म्हणे आणिक दुजें नको कांहीं । जीव तुझे पायीं देईन बळी ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 समर्थांसी रंकें शिकवण जैशी । माझी वाणी तैशी बडबड ॥१॥

शुभ हें अशुभ न कळे बोलतां । परि करीं सत्ता लंडपणें ॥२॥

उच्छिष्टाची आशा भुंकतसे श्वान । तैसा मी एक दिन आहें तुमचा ॥३॥

चोखा म्हणे एका घासाची चाकरी । करितों मी द्वारीं तुमचीया ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 भवाचिया भेणें येतों काकुळती । धांवे करुणामूर्ति देवराया ॥१॥

पडीलोंसे माया मोहाचीये जाळीं । येवोनी सांभाळी देवराया ॥२॥

कवणाची असा पाहूं कोणीकडे । जीविचें सांकडें वारीं देवा ॥३॥

गहिंवर नावरे चोखियाचे मनीं । धांवें चक्रपाणी देवराया ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 धांव घाली विठु आतां चालुं नको मंद । मज मारिती बडवे कांहीतरी अपराध ॥१॥

विठोबाचा हार तुझ्या कंठी कैसा आला । शिव्या देऊनी मारा म्हणती देव कां बाटला ॥२॥

तुमचे दारीचा कुतरा नका मोकलूं दातारा । अहो चक्रपाणी तुम्ही आहां जीमेदारा ॥३॥

कर जोडोनी चोखा विनवितो देवा । बोलिलो उत्तर याचा राग नसावा ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 श्वान अथवा सुकर होका मार्जार । परी वैष्णवाचें घर देईं देवा ॥१॥

तेणें समाधान होय माझ्या जीवा । न भाकीं कींव आणिकासी ॥२॥

उच्छिष्ट प्रसाद सेवीन धणिवरी । लोळेन परवरी कवतुकाने ॥३॥

चोखा म्हणे कोणी जातां पंढरीसी । दंडवत त्यासी घालीन सुखें ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 मजचि कां करणें लागला विचार । परी वर्म साचार न कळे कांही ॥१॥

कैशी करुं सेवा आणिक ते भक्ति । न कळे विरक्ति मज कांही ॥२॥

आणिक तो दुजा नाहीं अधिकार । कैसा हा विचार करूं आतां ॥३॥

चोखा म्हणे बहु होती आठवण । कठिण कठिण पुढें दिसे ॥४॥

  - संत चोखामेळा