तुमच्या प्रेमाची हवी मला जोड

का हो चालवीली माझी छळणूक

काय माझी चूक झाली सांगा ?

तुमच्यासाठी मी फुलविली फुले

भांडार हे खुले तुम्हासाठी

तुम्हाला मिळावे सुखसमाधान

कष्ट रात्रंदिन करीत मी

जीवनरसाचा भरून मी प्याला

दिला तो ओठाला लावा तुम्ही

तुमच्या प्रेमाची हवी मला जोड

नका हिरमोड करू माझा


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रह -  लिंबोळ्या

नाही मज आशा उद्याच्या जगाची

का रे दाखवीसी पुन्हा तेच स्वप्न

कराया उद्विग्न चित्त माझे !

मृगजळाचे ते दावून आभास

का रे खोटी आस निर्मितोस ?

घेत न कधी जे वास्तवाचे रूप

वाटे न हुरूप त्याचेविशी

माझे सुखदुःख राहो ते माझेच

विश्व माझे हेच माझ्यापाशी

नाही मज आशा उद्याच्या जगाची

कालचीच ज्याची गती आज


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रह -  लिंबोळ्या

प्रवाहाबरोबर तर सगळेच जातात, खरी मर्दानगी, खरं धैर्य लागतं प्रवाहाच्या उलट दिशेने जायला.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
नेमकं हेच मला ट्रॅफिक हवालदाराला सांगायचं होतं पण येड्याने पावती फाडली.

आप्पा महाराज

नाम जपता जपता

'जे जे रामकृस्न हरी'

आप्पा महाराज गेले

गेले आज देवाघरी

जसा पुत्रू 'रामदास'

आन सून 'सीतामाई'

तसा लोकावरी जीव

मनीं दुजाभाव नहीं

उभ्या गांवाचे कैवारी

खरे रामाचे पुजारी

आप्पा महाराज गेले

सोडीसनी देवाघरी

आंसू लोकाचे गयाले

जशा पावसाच्या सरी

आप्पा महाराज गेले

गेले आज देवाघरीं

आप्पाजींची दयामाया

किती पार नहीं त्याले

तुम्ही इचारा इचारा

'बावजीच्या समाधीले

तुकाराम, मुक्ता जना'

मरीसनी रे जगले

आतां कसं म्हनू तरी

आप्पा महाराज मेले?

किती भजन किर्तन

रामनामाची लहेर

केलं रामाचं मंदीर

संत लोकाचं माहेर

राम लक्षूमन सीता

बसवले रे मंदीरीं

त्याले सोन्याचा कयस

जागा संगमरवरी

दरसाल दहा दिसा

येतो उच्छावाले भर

वाहनावर्‍हे बशीसनी

येती दहा अवतार

दाही सरता वहनं

आली एकादशी मोठी

मंग सवारला रथ

झाली गांवामंधी दाटी

चार फोडले नारय

अरे, चार्‍ही चाकावरी

सर्व्या मयांतले फुलं

चढवले रथावरी

रस्त्यावर शीपडल्या

लाखो पान्याच्या घागरी

रथ चाले घडाघडा

लागे चाकाले मोगरी

सर्व्या बजाराचे केये

माझ्या रथाची वानगी

घरोघरीं ऐपतींत

मिये पैशाची कानगी

लोक आले दर्सनाले

लोक झुंड्यावर झुंड्या

रथापुढती चालल्या

किती भजनाच्या दिंड्या

ज्यांनीं केली कार्तीकीले

'जयगांवाची' पंढरी

आप्पा महाराज गेले

गेले म्हनूं कस तरी?


कवयित्री – बहिणाबाई चौधरी

अनंत काणेकर

चांदरात

सांत्वन

शरीर हे गेले रोगांनी गांजून

काळीज जळून काळजीने

जीव करमाया निसर्गी जाईन

गुण मी गाईन प्रभुजीचे

घरी आईबाप, लहान भावंडे

वात्सल्याचे धडे देतात की

जिवलग माझा मित्र भेट देतो

जीव माझा होतो उल्हसित

काही नाही माझ्या सांत्वनाला उणे

म्हणून हे जिणे कंठितो मी


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रह -  लिंबोळ्या