जरी तूं ह्या येथें असतिस सखे सौख्यद मला

जरी तूं ह्या येथें असतिस सखे सौख्यद मला,
तुझ्या तेथें वा मी जरिहि असतों लोलुप तुला,
तरी खासें झालें कितिक मजला सांग असतें? –
दुरावूं, अन्योंन्यां कवळुनि, दिलें आम्हिं नसतें.              १

त्वरेनें त्या क्रिडा मग उजळित्या या रजनितें,
-सरेना जी खेपा करित असतां मी इथतिथें,
- तुला वा मच्चित्रें क्षण दिसवुनी लाजवुनियां,
पुन्हां तीं झांकोनी, छल तव करी जी समयिं या.            २

‘प्रिये’ ‘कान्ते’ हीं मी मधुर अभिधानें मग किती
श्रुतिद्वारें चित्तीं तव दवडिलीं जाण असतीं !
न वा ऐसें. – तीं मी लिहुनि निजदन्तीं त्वदधरीं,
तुवां तीं वाचाया मुकुर धरितों मी तव करीं !                ३

‘प्रिये’ ‘कान्ते’ ऐशा मधुर अभिधानांस अधुना
लिहावें मीं पत्रावर लकडिनें या अहह! ना?
परी तींही आतां अतितर सुटोनी थरथर
पुरीं हाताच्यानें नच करवती गे हरहर !                      ४

पुरीं हाताच्यानें नच करवतीं तीं प्रिय जरी,
न वा डोळ्यांच्यानीं क्षण बघवतीं तेंवि अपुरी;
पुसाया तीं इच्छीं परि कर धजेना म्हणुनियां
कराया सांगें तें स्वनयनजलांला रडुनियां !                  ५


कवी - केशवसुत
वृत्त – शिखरिणी
१८८६