जा जाई आता, परतुनि कां हाससी ?
कां उगाच वळवुनि मागे
आपुली नजर, भारिसी ?
स्थितधी नजरी मी, मानी तरि मानिनी,
नच अवाक्षरही एका,
काढीन कधी भाषणीं.
ये वीणारव मधु, मंजुळ पवनांतुनी,
डबडबती ऐकुनि डोळे
कारुण्य-सुधा-सिंचनीं.
परि एकहि भोळा अश्रू जो तेथुनी
पडणार, तोंच घेईल
हृदयाग्नि तया शोषुनी.
धगधगित निखारा हृदयीं हा कोंदुनी,
मत्प्रसन्नवदनीं छाया
वरि शीतल चंद्राहुनी.
ही पाझरते तव शांत शरच्चन्द्रिका !
निशिगंध दरवळे भोती,
पुलकिता मार्ग-वालुका.
अदृश्य अप्सरा अवनीवर येउनी,
घुमविती निशा-संगीत
या मिटल्या पुष्पांतुनी.
मी मानव ! – दुर्बळ ! – दिव्य, धवल माधुरी !
व्याकळून हृदयीं येतां
स्मृति होइल तव अंतरिं .
हृतकंप ! – तरल भावना ! गोड ती स्मृति !
परि निष्ठुर जबरेने मी
गाडीन गाढ मी विस्मृतीं.
बंबाळ जखम आतली दाबतों अशी,
बेहिम्मत आर्तरवाने
रडतील रडो दीनशीं.
निष्प्रेम-निराशा-दुःसह जीवन तरी,
याचना न केविलवाणी
मम वदेल कधी वैखरी.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा